Pyłek i pierzga

Kwiaty wabią owady zapylające wyszukanym kształtem, kolorem lub zapachem nektaru.

Wykazują one szereg przystosowań zwabiających owady i umożliwiających zapylenie. Do strategii wabiących należą:
– barwne, duże kwiaty
– drobne kwiaty zebrane w duże kwiatostany,
– zapach okwiatu,
– ukryte miodniki w głębi kwiatu –chcąc się do nich dostać owad musi otrzeć się o pylniki lub znamię słupka,
– produkowanie dużej ilości pyłku,
– wykształcenie pyłku o dużych, lepkich ziarnach, bogatych w substancje odżywcze.
Owady korzystając z pobieranego nektaru i pyłku, zapylają jednocześnie kwiaty. Do owadów zapylających kwiaty należą głównie: błonkówki, muchówki, motyle, chrząszcze. Największą rolę odgrywają należące do błonkówek pszczoły (Apoidea), szczególnie pszczoła miodna.
Najczęściej zwabiony owad pobierając porcję nektaru obsypywany jest równocześnie pyłkiem. Pyłek ten przenoszony na słupki innych kwiatów tego samego gatunku sprzyja zapłodnieniu i w konsekwencji wydaniu nasion chroniących zarodek nowej rośliny. Niekiedy nasiona chronione są owocem atrakcyjnym dla ludzi bądź zwierząt co sprzyja rozprzestrzenianiu gatunku. Pyłek wytwarzany przez poszczególne gatunki roślin posiada specyficzny kształt oraz barwę. Różnokolorowy pyłek zbierany i przynoszony przez zbieraczki do ula świadczy dużej bioróżnorodności roślin znajdujących się w zasięgu lotu pszczół. Jednokolorowy charakteryzuje okresowe monokultury. Pyłek znajdujący się na ciele pszczoły zaczesywany jest w powietrzu za pomocą odnóży. Z ziaren pyłku uformowane zostaje obnóże pyłkowe, które na czas powrotu zbieraczki do ula magazynowane jest w koszyczku trzeciej pary odnóży. Po powrocie do ula zbieraczki udają się natychmiast w poszukiwaniu wolnych komórek w bliskim sąsiedztwie czerwiu. Tam za pomocą ostrogi znajdującej się na drugiej parze odnóży zostaje stracony do pustej komórki. Za pomocą głowy zostaje ubity. Świeżo gromadzony pyłek – podstawowe rodło białka, mikro makro elementów zostaje wykorzystany do produkcji mleczka pszczelego oraz papki miodowo pyłkowej wykorzystywanej do karmienia czerwiu otwartego oraz młodych pszczół. Nadmiar pyłku jest konserwowany i przechowywany ,,na gorsze czasy”. Po napełnieniu komórki do 2/3 jej wysokości pyłek zostaje zalany miodem. Wierzchnia warstwa miodu sprzyja powstaniu warunków beztlenowych i rozpoczęciu fermentacji mlekowej. Przefermentowany pyłek charakteryzuje duża trwałości sięgająca jednego roku. Z reguły zapasy pierzgi zgromadzonej jesienią wykorzystywane są podczas wiosennego okresu rozwoju. Jak cennym składnikiem diety jest pierzga oddaje jego niemiecka nazwa ,,Bienenbrot” co w wolnym tłumaczeniu oznacza chleb pszczeli niezbędny składnik prawidłowego rozwoju larw, gruczołów gardzielowych i ciała tłuszczowego młodych pszczół.

Pszczoły chętnie korzystają z gościnności przydomowych ogródków.